**************************************************
ကၽြန္မ (၁၀)တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသိုလ္စတက္ေတာ့ ေမေမရဲ႕စိုးရိမ္ႀကီးစြာ တဖြဖြမွာသည္။ နယ္ကေန ေက်ာင္းလာတက္ရသူမုိ႔ အေဆာင္ငွားေနရင္း ထင္ရာစိုင္းလုပ္မွာ ေမေမစိုးရိမ္ေနေလသည္။ “သမီး … ကိုယ္က အေဆာင္မွာ အမ်ားနဲ႔ေနတာေနာ္ … မိန္းကေလးေတြအမ်ားႀကီးထဲမွာမွ ကိုယ္ကအေနအထိုင္မတတ္ရင္ အေျပာခံရလိမ့္မယ္ … ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေနေနာ္ … အေဆာင္စည္းကမ္းေတြလည္း လိုက္နာေနာ္ … ေမေမလည္း မၾကာခဏလာခဲ့မွာပါ …” ကားဂိတ္နားအထိ လိုက္ပို႔ရင္း စိုးရိမ္တႀကီး တဖြဖြမွာေနေသာ ေမေမ့ကို အားမနာစြာ- “ေမေမကလည္း … သမီးကို မယံုၾကည္သလို မွာမေနနဲ႔ဗ်ာ … ေမေမမွာေနတာ အခါတစ္ရာမကေတာ့ဘူး … မျဖစ္ေသးတာေတြ ႀကိဳေတြးပူေနတယ္ …” ကၽြန္မကေတာ့ “ငါက မဟုတ္တာလုပ္ေနတာက်ေနတာပဲ”ဆိုသည့္ ခံျပင္းစိတ္ကေလးနဲ႔ ေမေမ့ကို အမွတ္မထင္ျပန္ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ေမေမရဲ႕စိတ္မေကာင္းျဖစ္က်န္ရစ္ခဲ့ရတာကိုေတာ့ ကၽြန္မ သတိမထားမိလိုက္ခင္ ကားကစတင္ထြက္ခြာေလၿပီ။ ရန္ကုန္ေျမသို႔ ေျခခ်ခ်ျခင္း ရွဳပ္ေထြးေပြလီလွေသာ ကားေတြ၊ လူေတြၾကားထဲမွာမွ ကၽြန္မေနရမည့္ အေဆာင္သို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ အေဆာင္မွဴးက ကၽြန္မေနရမယ့္ အခန္းကိုလိုက္ျပရင္း အခန္းေဖာ္ “ေ၀မာ”ႏွင့္မိတ္ဆက္ေပးသည္။ အေဆာင္မွဴး အခန္းထဲက ထြက္သြားေတာ့ အခန္းေဖာ္ျဖစ္သည့္ “ေ၀မာ”ႏွင့္စကားခဏေျပာရင္း ပစၥည္းေတြကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္းေနရာခ်ထားလိုက္သည္။ ပစၥည္းေတြေနရာခ်အၿပီး ခရီးကလည္း ပန္းလာသည္ႏွင့္ ခဏလွဲလိုက္တာ မည္မွ်ၾကာသြားသည္မသိ။ ညေနေစာင္း “ေ၀မာ” လာႏိႈးမွ ႏိႈးေတာ့သည္။ အိပ္ယာက ကပ်ာကယာထကာ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ညစာစားဖို႔ ျပင္ဆင္ရေလသည္။ အေဆာင္သို႔ စေရာက္ေရာက္ခ်င္း ထမင္းခ်က္ဖို႔အဆင္မေျပေသးေလေတာ့ ေမေမထည့္ေပးလိုက္ေသာ ဟင္းေတြႏွင့္ “ေ၀မာ” ခ်က္ထားေသာ ထမင္းကို ႏွစ္ေယာက္သားအတူတူ ညစာစားျဖစ္လိုက္သည္။ ဒီလိုနဲ႔ အေဆာင္ေရာက္ၿပီး တစ္ပတ္အၾကာမွာေတာ့ ေက်ာင္းေတြစဖြင့္ေလၿပီ။ အေဆာင္ကေန “ေ၀မာ”ႏွင့္အတူတူ ထြက္လာေသာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္သားက ေမဂ်ာမတူၾကသည္မို႔ ေက်ာင္းမုခ္ဦးကတည္းက ကိုယ္တက္ရမည့္ ေက်ာင္းေဆာင္ဆီသို႔ အသီးသီးလမ္းခြဲလာလိုက္ၾကသည္။ ေက်ာင္းခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ အလယ္တန္းတစ္ေနရာမွာ ေနရာယူရင္း ပထမဆံုးစာသင္ခ်ိန္ကိုေစာင့္ရင္း “ငါ ဘယ္လိုသူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးေတြနဲ႔ ႀကံဳရမွာပါလိမ့္”လို႔ ေတြးေနတုန္း “အတူတူထိုင္မယ္ေနာ္”လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ေဘးနား၀င္ထိုင္လိုက္သည္က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္မိတ္ဆက္ရင္း ကၽြန္မရဲ႕တကၠသိုလ္က သူငယ္ခ်င္း (၂)ေယာက္ရရွိခဲ့သည္။ ေကာင္မေလးနာမည္က “ႏွင္းျဖဴ” … ေကာင္ေလးနာမည္က “ထက္ပုိင္”တဲ့။ ပထမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္၊ တတိယႏွစ္အစအထိ ကၽြန္မတို႔ တတြဲတြဲႏွင့္အလြန္ခင္ခဲ့ၾကပါသည္။ ေမေမလည္း ကၽြန္မရွိရာသို႔ နယ္ကေန မၾကာခဏတက္လာၿပီး စိုးရိမ္စိတ္ေတြ သမီးကို လြမ္းတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ တပူပူတဆူဆူျဖစ္သည့္အျပင္ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း (၂)ေယာက္ကို “သမီးေနာ္ … ေကာင္ေလးက မဆိုးေပမယ့္ … သမီးသူငယ္ခ်င္း ေကာင္မေလး ေနပံုထိုင္ပံုကို ေမေမမႀကိဳက္ဘူး … ကိုယ္ေပါင္းစိတ္ခြာေနပါလုိ႔” ေျပာတုိင္းလည္း သားအမိေတြ စကားမ်ားခဲ့ရေသးသည္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္မတို႔အတြက္ တတိယႏွစ္ဆုိသည့္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္သို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ေလၿပီ။ ႏွစ္စမွာေတာ့ ဘာျပႆနာမွမရွိေပမယ့္ ပထမႏွစ္၀က္စာေမးပြဲနီးလာခ်ိန္မွာေတာ့ ျပႆသနာအစပ်ိဳးလာေလၿပီ။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း “ႏွင္းျဖဴ”က ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းသည္။ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသည့္အေလ်ာက္ လူႀကိဳက္လည္းမ်ားသည္။ ေယာက်္ားေလးေတြရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းဖြင့္ဟသည္ကိုလည္း မၾကာခဏႀကံဳရသည္။ ခ်စ္ခင္သူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား “ႏွင္းျဖဴ”တစ္ေယာက္ မည္သူ႕အခ်စ္မွ လက္မခံပါဘဲႏွင့္ ကၽြန္မတို႔ႏွင့္သာ တတြဲတြဲေနခဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္ တတိယႏွစ္ရဲ႕ ပထမႏွစ္၀က္စာေမးပြဲေျဖကာနီးမွာေတာ့ မည္သည့္အခ်ိန္က ထားလိုက္ေသာရည္းစား၏အရွဳပ္အရွင္းျပႆနာကို ကၽြန္မအား ဖြင့္ဟတုိင္ပင္ေလေတာ့သည္။ “ဆုေခတ္နဲ႔ ထက္ပုိင္ … ငါ နင္တုိ႔ကို တုိင္ပင္စရာရွိတယ္ … ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ျပန္မေျပာျပပါဘူးလို႔ေတာ့ ကတိေပးေနာ္” ကၽြန္မ ႏွင္းျဖဴ ေျပာလာမည့္ စကားကို တိတ္ဆိတ္စြာ နားေထာင္ေနမိသည္။ ႏွင္းျဖဴက စကားစကိုဆက္ကာ- “ငါေလ လြန္ခဲ့ေသာ ၅ လေလာက္က နင္တုိ႔မသိတဲ့ သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ကို လက္ခံခဲ့တယ္ … နင္တုိ႔ကို အသိေပးရင္လည္း ငါ့ကိုဆူမွာေၾကာက္လို႔ေလ … သူက နယ္ဘက္ကဆုိေတာ့ ငါ သူနဲ႔မၾကာခဏမေတြ႕ျဖစ္ပါဘူး … ဒါေပမယ့္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၃ လေလာက္က သူနယ္က ခဏတက္လာေတာ့ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်ိန္းေတြ႕ျဖစ္ခဲ့တယ္ … ခ်ိန္းေတြ႕ျဖစ္ရင္းနဲ႔ေလ …” စကားသံထပ္ထြက္မလာေတာ့တဲ့ “ႏွင္းျဖဴ”ကို ၾကည့္ရင္း သူမဘာေျပာခ်င္လဲဆိုတာ ကၽြန္မသိလိုက္ပါၿပီ။ “ႏွင္းျဖဴ … သူငယ္ခ်င္း နင္ တစ္ခုခုထူးျခားေနၿပီလား … ဘယ္ေလာက္ေတာင္ရွိေနၿပီလဲ” “ႏွစ္လထဲ ေရာက္ေနၿပီ ဆုေခတ္ ရယ္ … ငါလည္း မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး … အေမတုိ႔သာသိရင္ ငါ့ကိုသတ္လိမ့္မယ္ … သူ႔ကိုလည္း ငါ အဆက္အသြယ္လုပ္ထားတာ ရန္ကုန္တက္လာခဲ့မယ္လို႔ေတာ့ ေျပာတယ္ … ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲဟင္” ကၽြန္မ ႏွင္းျဖဴ ကိုၾကည့္ရင္း အႀကံအိုက္သြားမိသည္။ ဒီကိစၥက ေပါ့တန္တန္သေဘာထားလို႔မရ …။ ခ်က္ခ်င္း မဂၤလာေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ စီစဥ္လွ်င္လည္း ႏွင္းျဖဴ မိဘေတြကို အရင္အသိေပးဖို႔လိုေပလိမ့္မည္။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့ …။ သူငယ္ခ်င္းမေလး “ႏွင္းျဖဴ”အတြက္ ကၽြန္မစိတ္ေသာကမ်ားစြာျဖင့္ ျဖတ္သန္းရင္း ရက္သတၱပတ္အၾကာမွာေတာ့ ကၽြန္မအေဆာင္ဆီသို႔ ေမေမေရာက္လာခဲ့သည္။ ေမေမနဲ႔စကားေျပာေနရင္းမွာေတာ့ ေအာက္ထပ္က အေဆာင္မွဴးက “ဆုေခတ္ေရ … ဧည့္သည္” လို႕လွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့ ကၽြန္မ ခဏေအာက္ထပ္ဆင္းလာလိုက္သည္။ ေအာက္ထပ္က ဧည့္ခန္းမွာေစာင့္ေနသူက ႏွင္းျဖဴရဲ႕ ေမေမ .. “ဟာ … အန္တီ ဘာကိစၥရွိလို႔လဲဟင္”ဆိုတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ရိုးသားစြာေမးလိုက္မႈအေပၚ ပါးျပင္ေပၚက်ေရာက္လာသည့္ လက္၀ါး၏စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းခံစားလိုက္ရသည့္ တံု႔ျပန္မႈကို ကၽြန္မ အံ့ၾသမႈႏွင့္အတူ နာက်င္၀မ္းနည္းသြားမိသည္။ “ဆုေခတ္ … ညည္းကို အန္တီက သမီးသူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ မိတ္ဆက္ေပးကတည္းက သေဘာမက်ခဲ့ဘူး … တဇြတ္ထိုး တေဇာက္ကန္း ဂ်စ္ကန္ကန္ ညည္းကို အန္တီ တစ္စက္ကေလးမွ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဘူး … ဒါေပမယ့္ သမီးကလည္း ခင္မင္ေနတာမို႕ အန္တီဘာမွမေျပာခဲ့ေပမယ့္ အခု ႏွင္းျဖဴ မဖံုးႏုိင္ မဖိႏုိင္ အရွက္တကြဲျဖစ္လာရတာ ညည္းတာ၀န္ မကင္းဘူး … ညည္းေဘးကေန ေျမွာက္ထိုးပင့္ေကာ္လုပ္ေနလို႔ ငါ့သမီးဘ၀ ေရစုန္ေမ်ာရတာ … အလကား လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ေပါင္းလို႔ ျဖစ္ရတာ” ဆက္တုိက္ေျပာသြားသည့္ ႏွင္းျဖဴေမေမ့ရဲ႕စကားသံေတြကို ကၽြန္မၾကားလိုက္ရေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္စြာ ၀မ္းနည္း ငိုေၾကြးမိသည္။ အေဆာင္က အျခားမိန္းကေလးေတြ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည့္ ၾကားမွာ ကၽြန္မငိုေၾကြးေနတုန္း- “ဒီမွာ အစ္မႀကီး … အစ္မႀကီးေျပာသြားသမွ်ေတြကို ကၽြန္မဘာတစ္ခုမွ နားမလည္ေပမယ့္ ကၽြန္မသမီးကို ကၽြန္မနားအလည္ဆံုး အသိဆံုး … ကၽြန္မသမီးက တဇြတ္ထိုးလုပ္တတ္တဲ့ဆိုေပမယ့္ မိဘအုပ္ထိန္းမႈေအာက္မွာ လိမ္လိမ္မာမာ ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ … ကၽြန္မသမီးေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔ ဘယ္တုန္းကမွလည္း စိတ္မဆင္းရဲခဲ့ဖူးဘူး … အရွက္တကြဲလည္း မျဖစ္ဖူးဘူး … သားသမီးခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာမွေပါ့ … ကိုယ့္သားသမီးမလိမ္မာတာနဲ႔ပဲ က်န္တဲ့ သူမ်ားသားသမီးေတြကို ဒီလိုေျပာထြက္တာ ေကာင္းသလား” ေမေမနဲ႔ ႏွင္းျဖဴ ေမေမတုိ႔ စကားအေခ်အတင္ေျပာေနတုန္း ကၽြန္မ ရွက္လြန္းလို႔ ေျပးထြက္လာကာ အိပ္ယာထက္မွာ ငိုေၾကြးေနမိသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ေမေမ အခန္းထဲ၀င္လာသည္။ “သမီး … ငိုမေနနဲ႔ ဘာမွမျဖစ္ဘူး … ေမေမ့သမီးအေၾကာင္း ေမေမအသိဆံုး … ဘယ္သူေတြဘာပဲ အျပစ္ေျပာေျပာ ေမေမသမီးဟာ ေမေမ့အတြက္ အျပစ္ကင္းတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္လိုပဲ … မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္ … တိတ္ေတာ့” ေမေမက ကၽြန္မကို ႏွစ္သိမ့္ေပးေတာ့ ေမေမ့ရင္ခြင္ထဲ မ်က္ႏွာအပ္လို႕ ရွိဳက္ႀကီးတငင္ငိုေၾကြးမိျပန္သည္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔ ႏွင္းျဖဴ တုိ႔လဲ မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ …။ “ႏွင္းျဖဴ တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းကေန အၿပီးအပုိင္ထြက္သြားသည္” ဆုိသည့္ သတင္းကိုသာ ထက္ပိုင္ ထံမွတဆင့္ ၾကားလိုက္ရသည္။
**************************************************
ကၽြန္မလည္း ဘြဲ႕ေတြရ … အလုပ္ေတြ၀င္ရင္းနဲ႔ပဲ ကိုကိုနဲ႔ ဖူးစာအေၾကာင္းပါရင္း အိမ္ေထာင္က်ခဲ့သည္။ အခုဆို သားေလးလည္း (၄)ႏွစ္ျပည့္ၿပီလို႔ ေတြးေတာေနတုန္း “သမီးေရ … ေမေမတုိ႔ေရာက္ၿပီေနာ္”လို႔ လွမ္းေခၚသံၾကားလိုက္ေတာ့ ၀မ္းသာအားရ ေမေမ့ရင္ခြင္ဆီသို႔ အေျပးေလးသြားမိလိုက္သည္။
စာခ်စ္သူမ်ားကို အစဥ္ေလးစားစြာျဖင့္
+မိုးညခ်မ္း+
**************************************************
ကၽြန္မ (၁၀)တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသိုလ္စတက္ေတာ့ ေမေမရဲ႕စိုးရိမ္ႀကီးစြာ တဖြဖြမွာသည္။ နယ္ကေန ေက်ာင္းလာတက္ရသူမုိ႔ အေဆာင္ငွားေနရင္း ထင္ရာစိုင္းလုပ္မွာ ေမေမစိုးရိမ္ေနေလသည္။ “သမီး … ကိုယ္က အေဆာင္မွာ အမ်ားနဲ႔ေနတာေနာ္ … မိန္းကေလးေတြအမ်ားႀကီးထဲမွာမွ ကိုယ္ကအေနအထိုင္မတတ္ရင္ အေျပာခံရလိမ့္မယ္ … ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေနေနာ္ … အေဆာင္စည္းကမ္းေတြလည္း လိုက္နာေနာ္ … ေမေမလည္း မၾကာခဏလာခဲ့မွာပါ …” ကားဂိတ္နားအထိ လိုက္ပို႔ရင္း စိုးရိမ္တႀကီး တဖြဖြမွာေနေသာ ေမေမ့ကို အားမနာစြာ- “ေမေမကလည္း … သမီးကို မယံုၾကည္သလို မွာမေနနဲ႔ဗ်ာ … ေမေမမွာေနတာ အခါတစ္ရာမကေတာ့ဘူး … မျဖစ္ေသးတာေတြ ႀကိဳေတြးပူေနတယ္ …” ကၽြန္မကေတာ့ “ငါက မဟုတ္တာလုပ္ေနတာက်ေနတာပဲ”ဆိုသည့္ ခံျပင္းစိတ္ကေလးနဲ႔ ေမေမ့ကို အမွတ္မထင္ျပန္ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ေမေမရဲ႕စိတ္မေကာင္းျဖစ္က်န္ရစ္ခဲ့ရတာကိုေတာ့ ကၽြန္မ သတိမထားမိလိုက္ခင္ ကားကစတင္ထြက္ခြာေလၿပီ။ ရန္ကုန္ေျမသို႔ ေျခခ်ခ်ျခင္း ရွဳပ္ေထြးေပြလီလွေသာ ကားေတြ၊ လူေတြၾကားထဲမွာမွ ကၽြန္မေနရမည့္ အေဆာင္သို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ အေဆာင္မွဴးက ကၽြန္မေနရမယ့္ အခန္းကိုလိုက္ျပရင္း အခန္းေဖာ္ “ေ၀မာ”ႏွင့္မိတ္ဆက္ေပးသည္။ အေဆာင္မွဴး အခန္းထဲက ထြက္သြားေတာ့ အခန္းေဖာ္ျဖစ္သည့္ “ေ၀မာ”ႏွင့္စကားခဏေျပာရင္း ပစၥည္းေတြကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္းေနရာခ်ထားလိုက္သည္။ ပစၥည္းေတြေနရာခ်အၿပီး ခရီးကလည္း ပန္းလာသည္ႏွင့္ ခဏလွဲလိုက္တာ မည္မွ်ၾကာသြားသည္မသိ။ ညေနေစာင္း “ေ၀မာ” လာႏိႈးမွ ႏိႈးေတာ့သည္။ အိပ္ယာက ကပ်ာကယာထကာ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ညစာစားဖို႔ ျပင္ဆင္ရေလသည္။ အေဆာင္သို႔ စေရာက္ေရာက္ခ်င္း ထမင္းခ်က္ဖို႔အဆင္မေျပေသးေလေတာ့ ေမေမထည့္ေပးလိုက္ေသာ ဟင္းေတြႏွင့္ “ေ၀မာ” ခ်က္ထားေသာ ထမင္းကို ႏွစ္ေယာက္သားအတူတူ ညစာစားျဖစ္လိုက္သည္။ ဒီလိုနဲ႔ အေဆာင္ေရာက္ၿပီး တစ္ပတ္အၾကာမွာေတာ့ ေက်ာင္းေတြစဖြင့္ေလၿပီ။ အေဆာင္ကေန “ေ၀မာ”ႏွင့္အတူတူ ထြက္လာေသာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္သားက ေမဂ်ာမတူၾကသည္မို႔ ေက်ာင္းမုခ္ဦးကတည္းက ကိုယ္တက္ရမည့္ ေက်ာင္းေဆာင္ဆီသို႔ အသီးသီးလမ္းခြဲလာလိုက္ၾကသည္။ ေက်ာင္းခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ အလယ္တန္းတစ္ေနရာမွာ ေနရာယူရင္း ပထမဆံုးစာသင္ခ်ိန္ကိုေစာင့္ရင္း “ငါ ဘယ္လိုသူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးေတြနဲ႔ ႀကံဳရမွာပါလိမ့္”လို႔ ေတြးေနတုန္း “အတူတူထိုင္မယ္ေနာ္”လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ေဘးနား၀င္ထိုင္လိုက္သည္က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္မိတ္ဆက္ရင္း ကၽြန္မရဲ႕တကၠသိုလ္က သူငယ္ခ်င္း (၂)ေယာက္ရရွိခဲ့သည္။ ေကာင္မေလးနာမည္က “ႏွင္းျဖဴ” … ေကာင္ေလးနာမည္က “ထက္ပုိင္”တဲ့။ ပထမႏွစ္၊ ဒုတိယႏွစ္၊ တတိယႏွစ္အစအထိ ကၽြန္မတို႔ တတြဲတြဲႏွင့္အလြန္ခင္ခဲ့ၾကပါသည္။ ေမေမလည္း ကၽြန္မရွိရာသို႔ နယ္ကေန မၾကာခဏတက္လာၿပီး စိုးရိမ္စိတ္ေတြ သမီးကို လြမ္းတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ တပူပူတဆူဆူျဖစ္သည့္အျပင္ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း (၂)ေယာက္ကို “သမီးေနာ္ … ေကာင္ေလးက မဆိုးေပမယ့္ … သမီးသူငယ္ခ်င္း ေကာင္မေလး ေနပံုထိုင္ပံုကို ေမေမမႀကိဳက္ဘူး … ကိုယ္ေပါင္းစိတ္ခြာေနပါလုိ႔” ေျပာတုိင္းလည္း သားအမိေတြ စကားမ်ားခဲ့ရေသးသည္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္မတို႔အတြက္ တတိယႏွစ္ဆုိသည့္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္သို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ေလၿပီ။ ႏွစ္စမွာေတာ့ ဘာျပႆနာမွမရွိေပမယ့္ ပထမႏွစ္၀က္စာေမးပြဲနီးလာခ်ိန္မွာေတာ့ ျပႆသနာအစပ်ိဳးလာေလၿပီ။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း “ႏွင္းျဖဴ”က ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းသည္။ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသည့္အေလ်ာက္ လူႀကိဳက္လည္းမ်ားသည္။ ေယာက်္ားေလးေတြရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းဖြင့္ဟသည္ကိုလည္း မၾကာခဏႀကံဳရသည္။ ခ်စ္ခင္သူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား “ႏွင္းျဖဴ”တစ္ေယာက္ မည္သူ႕အခ်စ္မွ လက္မခံပါဘဲႏွင့္ ကၽြန္မတို႔ႏွင့္သာ တတြဲတြဲေနခဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္ တတိယႏွစ္ရဲ႕ ပထမႏွစ္၀က္စာေမးပြဲေျဖကာနီးမွာေတာ့ မည္သည့္အခ်ိန္က ထားလိုက္ေသာရည္းစား၏အရွဳပ္အရွင္းျပႆနာကို ကၽြန္မအား ဖြင့္ဟတုိင္ပင္ေလေတာ့သည္။ “ဆုေခတ္နဲ႔ ထက္ပုိင္ … ငါ နင္တုိ႔ကို တုိင္ပင္စရာရွိတယ္ … ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ျပန္မေျပာျပပါဘူးလို႔ေတာ့ ကတိေပးေနာ္” ကၽြန္မ ႏွင္းျဖဴ ေျပာလာမည့္ စကားကို တိတ္ဆိတ္စြာ နားေထာင္ေနမိသည္။ ႏွင္းျဖဴက စကားစကိုဆက္ကာ- “ငါေလ လြန္ခဲ့ေသာ ၅ လေလာက္က နင္တုိ႔မသိတဲ့ သူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ကို လက္ခံခဲ့တယ္ … နင္တုိ႔ကို အသိေပးရင္လည္း ငါ့ကိုဆူမွာေၾကာက္လို႔ေလ … သူက နယ္ဘက္ကဆုိေတာ့ ငါ သူနဲ႔မၾကာခဏမေတြ႕ျဖစ္ပါဘူး … ဒါေပမယ့္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၃ လေလာက္က သူနယ္က ခဏတက္လာေတာ့ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်ိန္းေတြ႕ျဖစ္ခဲ့တယ္ … ခ်ိန္းေတြ႕ျဖစ္ရင္းနဲ႔ေလ …” စကားသံထပ္ထြက္မလာေတာ့တဲ့ “ႏွင္းျဖဴ”ကို ၾကည့္ရင္း သူမဘာေျပာခ်င္လဲဆိုတာ ကၽြန္မသိလိုက္ပါၿပီ။ “ႏွင္းျဖဴ … သူငယ္ခ်င္း နင္ တစ္ခုခုထူးျခားေနၿပီလား … ဘယ္ေလာက္ေတာင္ရွိေနၿပီလဲ” “ႏွစ္လထဲ ေရာက္ေနၿပီ ဆုေခတ္ ရယ္ … ငါလည္း မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး … အေမတုိ႔သာသိရင္ ငါ့ကိုသတ္လိမ့္မယ္ … သူ႔ကိုလည္း ငါ အဆက္အသြယ္လုပ္ထားတာ ရန္ကုန္တက္လာခဲ့မယ္လို႔ေတာ့ ေျပာတယ္ … ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲဟင္” ကၽြန္မ ႏွင္းျဖဴ ကိုၾကည့္ရင္း အႀကံအိုက္သြားမိသည္။ ဒီကိစၥက ေပါ့တန္တန္သေဘာထားလို႔မရ …။ ခ်က္ခ်င္း မဂၤလာေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ စီစဥ္လွ်င္လည္း ႏွင္းျဖဴ မိဘေတြကို အရင္အသိေပးဖို႔လိုေပလိမ့္မည္။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့ …။ သူငယ္ခ်င္းမေလး “ႏွင္းျဖဴ”အတြက္ ကၽြန္မစိတ္ေသာကမ်ားစြာျဖင့္ ျဖတ္သန္းရင္း ရက္သတၱပတ္အၾကာမွာေတာ့ ကၽြန္မအေဆာင္ဆီသို႔ ေမေမေရာက္လာခဲ့သည္။ ေမေမနဲ႔စကားေျပာေနရင္းမွာေတာ့ ေအာက္ထပ္က အေဆာင္မွဴးက “ဆုေခတ္ေရ … ဧည့္သည္” လို႕လွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့ ကၽြန္မ ခဏေအာက္ထပ္ဆင္းလာလိုက္သည္။ ေအာက္ထပ္က ဧည့္ခန္းမွာေစာင့္ေနသူက ႏွင္းျဖဴရဲ႕ ေမေမ .. “ဟာ … အန္တီ ဘာကိစၥရွိလို႔လဲဟင္”ဆိုတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ရိုးသားစြာေမးလိုက္မႈအေပၚ ပါးျပင္ေပၚက်ေရာက္လာသည့္ လက္၀ါး၏စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းခံစားလိုက္ရသည့္ တံု႔ျပန္မႈကို ကၽြန္မ အံ့ၾသမႈႏွင့္အတူ နာက်င္၀မ္းနည္းသြားမိသည္။ “ဆုေခတ္ … ညည္းကို အန္တီက သမီးသူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ မိတ္ဆက္ေပးကတည္းက သေဘာမက်ခဲ့ဘူး … တဇြတ္ထိုး တေဇာက္ကန္း ဂ်စ္ကန္ကန္ ညည္းကို အန္တီ တစ္စက္ကေလးမွ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဘူး … ဒါေပမယ့္ သမီးကလည္း ခင္မင္ေနတာမို႕ အန္တီဘာမွမေျပာခဲ့ေပမယ့္ အခု ႏွင္းျဖဴ မဖံုးႏုိင္ မဖိႏုိင္ အရွက္တကြဲျဖစ္လာရတာ ညည္းတာ၀န္ မကင္းဘူး … ညည္းေဘးကေန ေျမွာက္ထိုးပင့္ေကာ္လုပ္ေနလို႔ ငါ့သမီးဘ၀ ေရစုန္ေမ်ာရတာ … အလကား လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ေပါင္းလို႔ ျဖစ္ရတာ” ဆက္တုိက္ေျပာသြားသည့္ ႏွင္းျဖဴေမေမ့ရဲ႕စကားသံေတြကို ကၽြန္မၾကားလိုက္ရေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္စြာ ၀မ္းနည္း ငိုေၾကြးမိသည္။ အေဆာင္က အျခားမိန္းကေလးေတြ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည့္ ၾကားမွာ ကၽြန္မငိုေၾကြးေနတုန္း- “ဒီမွာ အစ္မႀကီး … အစ္မႀကီးေျပာသြားသမွ်ေတြကို ကၽြန္မဘာတစ္ခုမွ နားမလည္ေပမယ့္ ကၽြန္မသမီးကို ကၽြန္မနားအလည္ဆံုး အသိဆံုး … ကၽြန္မသမီးက တဇြတ္ထိုးလုပ္တတ္တဲ့ဆိုေပမယ့္ မိဘအုပ္ထိန္းမႈေအာက္မွာ လိမ္လိမ္မာမာ ႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ … ကၽြန္မသမီးေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔ ဘယ္တုန္းကမွလည္း စိတ္မဆင္းရဲခဲ့ဖူးဘူး … အရွက္တကြဲလည္း မျဖစ္ဖူးဘူး … သားသမီးခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာမွေပါ့ … ကိုယ့္သားသမီးမလိမ္မာတာနဲ႔ပဲ က်န္တဲ့ သူမ်ားသားသမီးေတြကို ဒီလိုေျပာထြက္တာ ေကာင္းသလား” ေမေမနဲ႔ ႏွင္းျဖဴ ေမေမတုိ႔ စကားအေခ်အတင္ေျပာေနတုန္း ကၽြန္မ ရွက္လြန္းလို႔ ေျပးထြက္လာကာ အိပ္ယာထက္မွာ ငိုေၾကြးေနမိသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ေမေမ အခန္းထဲ၀င္လာသည္။ “သမီး … ငိုမေနနဲ႔ ဘာမွမျဖစ္ဘူး … ေမေမ့သမီးအေၾကာင္း ေမေမအသိဆံုး … ဘယ္သူေတြဘာပဲ အျပစ္ေျပာေျပာ ေမေမသမီးဟာ ေမေမ့အတြက္ အျပစ္ကင္းတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္လိုပဲ … မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္ … တိတ္ေတာ့” ေမေမက ကၽြန္မကို ႏွစ္သိမ့္ေပးေတာ့ ေမေမ့ရင္ခြင္ထဲ မ်က္ႏွာအပ္လို႕ ရွိဳက္ႀကီးတငင္ငိုေၾကြးမိျပန္သည္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔ ႏွင္းျဖဴ တုိ႔လဲ မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ …။ “ႏွင္းျဖဴ တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းကေန အၿပီးအပုိင္ထြက္သြားသည္” ဆုိသည့္ သတင္းကိုသာ ထက္ပိုင္ ထံမွတဆင့္ ၾကားလိုက္ရသည္။
**************************************************
ကၽြန္မလည္း ဘြဲ႕ေတြရ … အလုပ္ေတြ၀င္ရင္းနဲ႔ပဲ ကိုကိုနဲ႔ ဖူးစာအေၾကာင္းပါရင္း အိမ္ေထာင္က်ခဲ့သည္။ အခုဆို သားေလးလည္း (၄)ႏွစ္ျပည့္ၿပီလို႔ ေတြးေတာေနတုန္း “သမီးေရ … ေမေမတုိ႔ေရာက္ၿပီေနာ္”လို႔ လွမ္းေခၚသံၾကားလိုက္ေတာ့ ၀မ္းသာအားရ ေမေမ့ရင္ခြင္ဆီသို႔ အေျပးေလးသြားမိလိုက္သည္။
စာခ်စ္သူမ်ားကို အစဥ္ေလးစားစြာျဖင့္
+မိုးညခ်မ္း+
No comments:
Post a Comment