----
Posted by ေဆြေလးမြန္
----
Posted by ေဆြေလးမြန္
Thursday, October 23, 2014
==ေလွာင္အိမ္ထဲက သူ==
>
အၾကည့္တစ္ခ်က္ အၿပံဳးတစ္စသည္ လူတစ္ေယာက္ကို အဘယ္မွ် ဆြဲေဆာင္ႏိုင္သနည္း ။ သူမ်ားေတြေတာ႕ မသိပါ။ ကြ်န္မသည္ ထိုအၿပံဳး အၾကည့္တို႕ထဲတြင္ တြယ္ညိွေနမိသည္မွာ ၾကာရွည္လွၿပီ။ အခ်စ္သည္ လူကို မည္မွ် ရူးသြပ္သြားေစသနည္း။ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ ရူးသြပ္မိေန သည္ကေတာ႕ ၿဖင့္ ေသခ်ာလွသည္။
အမွန္စင္စစ္ သူႏွင့္ကြ်န္မသည္ ခ်စ္ေနစဲ ခ်စ္ေနလွ်က္ၿဖင့္ ေက်ာခိုင္းခဲ႕ၾကသည္။ သူသည္ လြတ္လပ္စြာပ်ံသနး္ လိုသူ ကြ်န္မသည္ ေလွာင္အိမ္တံခါးကို ဖြင့္ေပးခဲ႕သူ ၿဖစ္သည္။ ခ်ဥ္တိုင္ကို သူမုန္းသည္။ ကြ်န္မသည္လည္း ခ်ဥ္တိုင္မ ၿဖစ္လို။ ေလွာင္အိမ္ထဲမွေနၿပီ ၿပာလြင့္သည့္ ေကာင္းကင္ၿပာကို အာသာငမ္းငမ္း သူမက္ေမာေနလွ်င္လည္း ကြ်န္မ ကိုယ္တိုင္ စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္လွမည္မဟုတ္။ ထို႕ေၾကာင့္ေလွာင္အိမ္တံခါးကို ဖြင့္ေပးသူသည္ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ သာလွ်င္ ၿဖစ္သည္။
သူႏွင့္ကြ်န္မ လမ္းခြဲသည့္ေန႕ကဆိုလွ်င္ ကြ်န္မကို အထူးအဆန္းသဖြယ္ၾကည့္သည္။ “မင္း မခ်စ္တတ္ေတာ႕ ဘူးလား”ဟု ေမးသည္။ “ရွင္ကေရာ အခ်စ္နဲ႕ လြတ္လပ္မႈ ဘယ္ဟာကို ေရြးမလဲ ” ဟု ၿပန္ေမးခဲ႕မိသည္။ သူသည္ စိတ္ရႈပ္သြားသည့္အလား ေခါင္းကိုခါရမး္ရင္း -
“ကိုယ္ မင္းကုိ တစ္ကယ္ခ်စ္ခဲ႕တာပါ ေႏြး. ဒါေပမယ္႕ ” ဒါေပမယ္႕ ေနာက္က စကားတို႕ကိုၿဖင့္ ကြ်န္မမၾကားလို ေတာ႕ပါ။ တစ္ကယ္သာခ်စ္လွ်င္ လြတ္လပ္မႈကို စြန္႕လြတ္နိုင္ပါတယ္။ သူက ကြ်န္မကို တစ္ကယ္မခ်စ္လို႕ပါလို႕ ထင္ၾကလိမ္႕မည္။ သူ ကြ်န္မကို ခ်စ္သည္ဆိုသည္မွာ အမွန္ပင္ၿဖစ္သည္။ ဒါေပမယ္႕ ကြ်န္မထက္ သူ႕ကိုယ္သူ ပိုခ်စ္သည္။ အစထဲက ကြ်န္မရိပ္စားမိခဲ႕သည္။ သူသည္ တာ၀န္ဟူသည္ကို ထမ္းမထားခ်င္ေသာ သူတစ္ေယာက္။ သူစိတ္ကို သူေပ်ာ္သလို ေမာင္းႏွင္ေသာ လူတစ္ေယာက္။ လွလွပပ ခပ္ေၾကာ႕ေၾကာ႕ေနမည္။ သူ႕ပုခံုးတြင္ ေလးေသာ အရာမ်ားကို အတင္မခံေသာ လူတစ္ေယာက္ၿဖစ္သည္။
ထို႕ေၾကာင့္ပင္ ကြ်န္မသည္ သူ႕အတြက္ ေလးလံေသာ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုး အၿဖစ္မခံလိုပါ။ ရွင္သြားပါ။ ကြ်န္မတို႕ အခ်စ္ကို ဒီေနရာမွာတင္ သတ္လိုက္ၾကတာေပါ့လို႕ ဇာတ္လမ္းကိုဆံုးခဲ႕သည္။ အခ်စ္ကို တန္ဖိုးထား ကိုးကြယ္သူ ကြ်န္မသည္ အခ်စ္ကုိ ခ်စ္သာလွ်င္ ခ်စ္တတ္ၿပီး မကိုးကြယ္ေသာ ခ်စ္သူႏွင့္ဆံုဆည္းခဲ႕ရသည္မွာ ကံကိုသာ ပံုခ် လိုက္ရံုရွိသည္။ သူလဲသူလမ္းသူေလ်ွာက္ ကိုယ္လဲကိုယ္လမ္းကိုယ္ေလ်ွာက္။
ကြ်န္မ ေၾကကြဲခဲ႕ဖူးပါသည္။ ေနာင္တေတာ႕ၿဖင့္ နည္းနည္းေလးမွမရခဲ႕ပါ။ ကြ်န္မ၏ စဥ္းစားဆံုးၿဖတ္ႏိုင္မႈသည္ မွန္သည္ဟု တစ္ထစ္ခ်ယံုၾကည္မိသည္။ ကြ်န္မေလွ်ာက္ခဲ႕ေသာ လမ္းတြင္ သူ႕ကိုအရိပ္အေယာင္မ်ွပင္ ၿပန္မေတြ႕ခဲ႕ရ။ ေၾသာ္..လြတ္လပ္ခ်င္သူမ်ား လြတ္ေပးလိုက္ေတာ႕လဲ ပ်ံသန္းသြားလိုက္တာ အရိပ္မွ်ေတာင္ မၿမင္ရဟု ေတြးမိခဲ႕ေသး သည္။ ေအးေလ ေက်ာခိုင္းၿပီဆိုမွ ဘာလို႕မ်ားလည္ၿပန္ ၿပန္လွည့္ၾကည့္ေနမလဲ။ ၿပတ္သားသည့္ သူ႕လုပ္ရပ္သည္မွန္၏ ဆံုးၿဖတ္ၿပီး ေတြေ၀စြာေမွ်ာ္မိေသာ ကြ်န္မသာမွား၏။
ဒါေပမယ္႕ သူသည္ ကြ်န္မ၏ ခ်စ္ရသူၿဖစ္ေနစဲ။ သူ႕ကို ကြ်န္မခ်စ္သည္။ သူ႕ကိုကြ်န္မ မုန္းလိုက္လို႕မရ။ သူၿပဳသမွ်တို႕သည္ နာစရာၿဖစ္ေသာ္လည္း ကြ်န္မသည္ ကိုယ္နာသည္ထက္ သူခံစားသြားရမွာကို စိုးရြံတတ္ေသာ မိန္းမလဲ ၿဖစ္ခဲ႕ေသးသည္။ ခ်စ္ပင္ခ်စ္ေသာ္လည္း သူ႕ကို ပိုင္ဆိုင္လိုသည့္ စိတ္မ်ဳိး ကြ်န္မထံတြင္မရွိ။ သူ႕အနားမွာ ေနရမွ ကြ်န္မဘ၀သာယာသည္ဟု မထင္။ ကိုယ္႕ဘ၀ကို ကိုယ္တိုင္ စိမ္းလန္းေအာင္ စိုက္တတ္ၿပဳၿပင္တတ္ေသာ ကြ်န္မၿဖစ္သည္။ သူႏွင့္ေ၀းသြားခဲ႕ ၍ ၀မ္းမနည္းခဲ႕ပါ။ မငိုခဲ႕။ ကြ်န္မသည္ ႏွလံုးသားကို တစ္ယုတစ္ယ ထားတတ္ ေသာ္လည္း အခ်စ္ႏွင့္ ရွင္သန္လိုသူမဟုတ္။ ဘ၀သည္ ဘ၀ အခ်စ္သည္ အခ်စ္။
ထို႕ေၾကာင့္ ဘ၀ထဲတြင္ ကြ်န္မနွစ္ေမ်ာ ေပ်ာ္၀င္ခဲ႕သည္။ ထုိအေတာအတြင္း စစ္မွန္ေသာ ႏွလံုးသားတစ္စံု ႏွင့္ေတြ႕ေသာအခါ ကြ်န္မေမွ်ာ္လင့္ခဲ႕ေသာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းလွသည့္ မိသားစုဘ၀ေလးကို အစပ်ဳိးဖို႕ ၿဖစ္လာခဲ႕ သည္။ ကြ်န္မသည္ မၾကာခင္အခ်စ္စစ္တစ္ခု၏ရင္ခြင္သုိ႕ ခို၀င္နားရေပေတာ႕မည္။ ကြ်န္မေပ်ာ္ပါသည္။ ကိုယ္တိုင္ ဆံုးၿဖတ္ခဲ႕သည္ပဲ။ ေရြးခ်ယ္ခဲ႕သည့္ လမ္းသည္ မွားသည္ဟု နည္းနည္းေလးမွ သံသယမၿဖစ္မိ။ ကြ်န္မယံုၾကည္မိ သည္ ဒီတစ္ေခါက္ အခ်စ္၏ ရင္ခြင္သည္ ကြ်န္မ၏ ဘ၀တြင္ဆံုခဲ႕ဖူးသမ်ွ အခ်စ္တို႕တြင္ အေအးမွ်ဆံုးၿဖစ္သည္။
“ေႏြး ..ေႏြး မဟုတ္လား”
လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေခၚသံေၾကာင့္ ကြ်န္မလွည့္ၾကည့္မိသည္။ တစ္ခ်ိန္က ပ်ံသန္း ထြက္ခြာ သြားေလသူပဲ ။ သူအရင္လိုပါပဲ ဘာမွ မေၿပာင္းလဲေသးဘူး။ သူ႕အၿပံဳးေတြခ်ဳိတုန္း။ သူ႕စကားေတြ သာယာေနတုန္း။ သံသယၿဖစ္မိတာ တစ္ခုပဲ သူ႕မ်က္လံုး။ အရင္လိုေရာင္ေၿပးေတြသိပ္ၿပီးမေတြ႕ရ။ တည္ၿငိမ္မႈ ေလးနက္မႈတို႕ကို ေတြ႕လိုက္ရသလိုပင္။
“ကိုယ္ ေႏြးကို လိုက္ရွာေနတာ။ ၾကာၿပီ။ အရင္အိမ္ကို လိုက္သြားေသးတယ္။ ေၿပာင္းသြားၿပီဆိုလို႕”
အသိအမွတ္ၿပဳသည္ဆိုယံုမွ် ေခါင္းညိမ္႕ၿပီး ၿပံဳးၿပလိုက္မိသည္။ စိတ္သည္ အရင္လိုသူႏွင့္ေတြ႕ေသာ အခါကဲ႕ သို႕ ၿမဴးမေန။ လႈပ္ရွားမေန။ အရာရာသည္ ေအးေဆးၿငိမ္သက္။ ကိုယ္႕စိတ္ထဲသူသည္ သူစိမ္းၿပင္ၿပင္။ ဒီေတာ႕မွ ခံစားမိသည္။ ေၾသာ္.. ငါမက်က္ေသးဘူးထင္သည့္ အခ်စ္ဒဏ္ရာသည္ အရွင္းေပ်ာက္ကင္းခဲ႕ၿပီပဲလို႕။
“ကိုယ္ ေႏြးအနားကေန အေ၀းကို ထြက္မသြားသင့္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္႕ခံစားခ်က္ကို မေ၀ခြဲနိုင္ခဲ႕တာ”
သူ႕မ်က္၀န္းတို႕သည္ အားရ၀မ္းသာမႈတို႕ၿဖင့္ ရႊန္းစိုေနသေလာက္ ကြ်န္မ၏ မ်က္၀န္းတို႕သည္ သူ႕ထံတြင္မရွိ။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုသာ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တမိေနသည္။ သုိ႕ေသာ္ သူလိမ္ညာေနသည္ဟု ကြ်န္မမထင္ပါ။
“ေႏြး ေစာင့္ေနရတာ ၾကာၿပီလား။ ေဆာရီးကြာ ေမာင္ ေနာက္က်သြားတယ္”
ကြ်န္မႏွစ္လိုစြာၿပံဳးလိုက္မိသည္။ ခုမွပင္ ကြ်န္မ၏ အၿပံဳးသည္ အလြန္ေတာက္ပသြား၏။ ၿပီးလွမ္းလာသည့္ ေမာင့္ကို လက္ကမ္းၾကိဳလိုက္ရင္း ေမာင့္လက္ေမာင္းကိုတြဲထားလိုက္မိသည္။ သူသည္ ကြ်န္မကို နားမလည္ႏိုင္ေသာ မ်က္၀န္းတို႕ၿဖင့္ၾကည့္၏။
“ေမာင္ .ဒါကြ်န္မေၿပာၿပခဲ႕ဖူးတဲ႕ အရင္က ပ်ံသန္းသြားခဲ႕ဖူးတဲ႕သူေလ။ အမွတ္မထင္ေတြ႕ၾကတာ”
ေမာင္ ကၿပံဳးၿပီး ႏႈတ္ဆက္၏။ သူ၏ မ်က္၀န္းထဲတြင္ ရုတ္တရက္ မ်က္ရည္တို႕၀ဲသြားသကဲ႕သို႕ ရွိ၏။
“၀မ္းသာပါတယ္ ေႏြး။ ငါ..ငါ..သြားေတာ႕မယ္။ ”
“အိုေက ..ဘိုင္”
သူႏွင့္ကြ်န္မ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္တုန္းက သူႏႈတ္ဆက္သြားသည့္ ပံုစံမ်ဳိး ကြ်န္မသည္ သူ႕ကို ၿပန္လည္ႏွႈတ္ဆက္လိုက္ သည္။ သူရုတ္တရက္ မွင္သက္သြားသည္။ ၿပီးမွ မွတ္မိသြားသလိုႏွင့္
“ဘိုင္ ေႏြး” ဟု စကားမဆံုးေသး သူေၿခလွမ္းက်ဲၾကီးမ်ားၿဖင့္ ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာသြားသည္။
“ေႏြး ရယ္ သူ႕ပံုစံၾကည့္ အသိသာၾကီး ဘာလို႕ရံႈးေနတဲ႕သူကိုမွ မွတ္ၿပီလား လို႕ေမးၿပီး ရိုက္ခ်င္ ေနေသးတာတုန္း”
“ေမာင္. ေႏြး သူ႕ကို တစ္ကယ္႕ စိတ္ရင္းနဲ႕ အၿပီးအပိုင္နႈတ္ဆက္လိုက္တာပါ။”
ေမာင္ ကၿပံဳးေနရင္း
“ငလည္မေလး ကဲပါ ထားေတာ႕ . မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္စာ design ေရြးမလို႕ဆုိ . ခ်ိန္းထားၿပီး ေနာက္က်ေနၿပီ။”
“အိုေက”
ကြ်န္မ၏ ေၿပာင္စပ္စပ္ အိုေကေၾကာင့္ ေမာင္ အားရပါးရရယ္သည္။ ကြ်န္မလဲ ေမာင္နဲ႕အတူ လိုက္ၿပီး ရယ္ေမာမိသည္။ စိတ္သည္ခုမွ လြတ္ေၿမာက္သြားသူကဲ႕သိုု႕ပင္ ။ ပ်ံသန္းသြားသူအား ေလွာင္အိမ္ တံခါးဖြင့္ေပးအၿပီးမွာ ကြ်န္မ၏ စိတ္သည္ ေလွာင္အိမ္ထဲ ေရာက္ သြားခဲ႕သည္ကုိ ကိုယ္တိုင္မသိလိုက္။ တစ္ကယ္ေတာ႕ ဒီေန႕မွ ကြ်န္မသည္ ေလွာင္အိမ္ထဲမွ အၿပီးထြက္ ႏိုင္ခဲ႕ေသာသူတစ္ေယာက္ ၿဖစ္သည္။
ကဲ ..ရွင္တို႕ေရာ ဘယ္လုိထင္ၾကလဲ။ ကြ်န္မက အခ်စ္ကို ကိုးကြယ္သူတစ္ေယာက္ ၿဖစ္ခဲ႕ေပမယ္႔ အခ်ိန္ကာ လေတြ ေၿပာင္းေရႊ႕သြားတဲ႕အခါ ကြ်န္မရဲ႕ အခ်စ္ကလည္း ေၿပာင္းလဲသြားတယ္။ ပ်ံသန္းသြား သူကေတာ႕ အခ်စ္ကုိ အခ်စ္လို႕သိလိုက္တဲ႕အခ်ိ္န္မွာ သူ အခ်စ္ေနာက္ကိုလိုက္ခဲ႕တယ္။ ဒါေပမယ္႕
ေနာက္က်သြားၿပီ။ ကြ်န္မထင္ပါတယ္ သူလဲ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကြ်န္မလိုပဲ လြတ္ေၿမာက္ၿပီး ေလွာင္အိမ္ထဲကေန အၿပီးထြက္နိုင္မွာပါေနာ္။
-
----
Posted by ေဆြေလးမြန္
အၾကည့္တစ္ခ်က္ အၿပံဳးတစ္စသည္ လူတစ္ေယာက္ကို အဘယ္မွ် ဆြဲေဆာင္ႏိုင္သနည္း ။ သူမ်ားေတြေတာ႕ မသိပါ။ ကြ်န္မသည္ ထိုအၿပံဳး အၾကည့္တို႕ထဲတြင္ တြယ္ညိွေနမိသည္မွာ ၾကာရွည္လွၿပီ။ အခ်စ္သည္ လူကို မည္မွ် ရူးသြပ္သြားေစသနည္း။ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ ရူးသြပ္မိေန သည္ကေတာ႕ ၿဖင့္ ေသခ်ာလွသည္။
အမွန္စင္စစ္ သူႏွင့္ကြ်န္မသည္ ခ်စ္ေနစဲ ခ်စ္ေနလွ်က္ၿဖင့္ ေက်ာခိုင္းခဲ႕ၾကသည္။ သူသည္ လြတ္လပ္စြာပ်ံသနး္ လိုသူ ကြ်န္မသည္ ေလွာင္အိမ္တံခါးကို ဖြင့္ေပးခဲ႕သူ ၿဖစ္သည္။ ခ်ဥ္တိုင္ကို သူမုန္းသည္။ ကြ်န္မသည္လည္း ခ်ဥ္တိုင္မ ၿဖစ္လို။ ေလွာင္အိမ္ထဲမွေနၿပီ ၿပာလြင့္သည့္ ေကာင္းကင္ၿပာကို အာသာငမ္းငမ္း သူမက္ေမာေနလွ်င္လည္း ကြ်န္မ ကိုယ္တိုင္ စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္လွမည္မဟုတ္။ ထို႕ေၾကာင့္ေလွာင္အိမ္တံခါးကို ဖြင့္ေပးသူသည္ ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ သာလွ်င္ ၿဖစ္သည္။
သူႏွင့္ကြ်န္မ လမ္းခြဲသည့္ေန႕ကဆိုလွ်င္ ကြ်န္မကို အထူးအဆန္းသဖြယ္ၾကည့္သည္။ “မင္း မခ်စ္တတ္ေတာ႕ ဘူးလား”ဟု ေမးသည္။ “ရွင္ကေရာ အခ်စ္နဲ႕ လြတ္လပ္မႈ ဘယ္ဟာကို ေရြးမလဲ ” ဟု ၿပန္ေမးခဲ႕မိသည္။ သူသည္ စိတ္ရႈပ္သြားသည့္အလား ေခါင္းကိုခါရမး္ရင္း -
“ကိုယ္ မင္းကုိ တစ္ကယ္ခ်စ္ခဲ႕တာပါ ေႏြး. ဒါေပမယ္႕ ” ဒါေပမယ္႕ ေနာက္က စကားတို႕ကိုၿဖင့္ ကြ်န္မမၾကားလို ေတာ႕ပါ။ တစ္ကယ္သာခ်စ္လွ်င္ လြတ္လပ္မႈကို စြန္႕လြတ္နိုင္ပါတယ္။ သူက ကြ်န္မကို တစ္ကယ္မခ်စ္လို႕ပါလို႕ ထင္ၾကလိမ္႕မည္။ သူ ကြ်န္မကို ခ်စ္သည္ဆိုသည္မွာ အမွန္ပင္ၿဖစ္သည္။ ဒါေပမယ္႕ ကြ်န္မထက္ သူ႕ကိုယ္သူ ပိုခ်စ္သည္။ အစထဲက ကြ်န္မရိပ္စားမိခဲ႕သည္။ သူသည္ တာ၀န္ဟူသည္ကို ထမ္းမထားခ်င္ေသာ သူတစ္ေယာက္။ သူစိတ္ကို သူေပ်ာ္သလို ေမာင္းႏွင္ေသာ လူတစ္ေယာက္။ လွလွပပ ခပ္ေၾကာ႕ေၾကာ႕ေနမည္။ သူ႕ပုခံုးတြင္ ေလးေသာ အရာမ်ားကို အတင္မခံေသာ လူတစ္ေယာက္ၿဖစ္သည္။
ထို႕ေၾကာင့္ပင္ ကြ်န္မသည္ သူ႕အတြက္ ေလးလံေသာ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုး အၿဖစ္မခံလိုပါ။ ရွင္သြားပါ။ ကြ်န္မတို႕ အခ်စ္ကို ဒီေနရာမွာတင္ သတ္လိုက္ၾကတာေပါ့လို႕ ဇာတ္လမ္းကိုဆံုးခဲ႕သည္။ အခ်စ္ကို တန္ဖိုးထား ကိုးကြယ္သူ ကြ်န္မသည္ အခ်စ္ကုိ ခ်စ္သာလွ်င္ ခ်စ္တတ္ၿပီး မကိုးကြယ္ေသာ ခ်စ္သူႏွင့္ဆံုဆည္းခဲ႕ရသည္မွာ ကံကိုသာ ပံုခ် လိုက္ရံုရွိသည္။ သူလဲသူလမ္းသူေလ်ွာက္ ကိုယ္လဲကိုယ္လမ္းကိုယ္ေလ်ွာက္။
ကြ်န္မ ေၾကကြဲခဲ႕ဖူးပါသည္။ ေနာင္တေတာ႕ၿဖင့္ နည္းနည္းေလးမွမရခဲ႕ပါ။ ကြ်န္မ၏ စဥ္းစားဆံုးၿဖတ္ႏိုင္မႈသည္ မွန္သည္ဟု တစ္ထစ္ခ်ယံုၾကည္မိသည္။ ကြ်န္မေလွ်ာက္ခဲ႕ေသာ လမ္းတြင္ သူ႕ကိုအရိပ္အေယာင္မ်ွပင္ ၿပန္မေတြ႕ခဲ႕ရ။ ေၾသာ္..လြတ္လပ္ခ်င္သူမ်ား လြတ္ေပးလိုက္ေတာ႕လဲ ပ်ံသန္းသြားလိုက္တာ အရိပ္မွ်ေတာင္ မၿမင္ရဟု ေတြးမိခဲ႕ေသး သည္။ ေအးေလ ေက်ာခိုင္းၿပီဆိုမွ ဘာလို႕မ်ားလည္ၿပန္ ၿပန္လွည့္ၾကည့္ေနမလဲ။ ၿပတ္သားသည့္ သူ႕လုပ္ရပ္သည္မွန္၏ ဆံုးၿဖတ္ၿပီး ေတြေ၀စြာေမွ်ာ္မိေသာ ကြ်န္မသာမွား၏။
ဒါေပမယ္႕ သူသည္ ကြ်န္မ၏ ခ်စ္ရသူၿဖစ္ေနစဲ။ သူ႕ကို ကြ်န္မခ်စ္သည္။ သူ႕ကိုကြ်န္မ မုန္းလိုက္လို႕မရ။ သူၿပဳသမွ်တို႕သည္ နာစရာၿဖစ္ေသာ္လည္း ကြ်န္မသည္ ကိုယ္နာသည္ထက္ သူခံစားသြားရမွာကို စိုးရြံတတ္ေသာ မိန္းမလဲ ၿဖစ္ခဲ႕ေသးသည္။ ခ်စ္ပင္ခ်စ္ေသာ္လည္း သူ႕ကို ပိုင္ဆိုင္လိုသည့္ စိတ္မ်ဳိး ကြ်န္မထံတြင္မရွိ။ သူ႕အနားမွာ ေနရမွ ကြ်န္မဘ၀သာယာသည္ဟု မထင္။ ကိုယ္႕ဘ၀ကို ကိုယ္တိုင္ စိမ္းလန္းေအာင္ စိုက္တတ္ၿပဳၿပင္တတ္ေသာ ကြ်န္မၿဖစ္သည္။ သူႏွင့္ေ၀းသြားခဲ႕ ၍ ၀မ္းမနည္းခဲ႕ပါ။ မငိုခဲ႕။ ကြ်န္မသည္ ႏွလံုးသားကို တစ္ယုတစ္ယ ထားတတ္ ေသာ္လည္း အခ်စ္ႏွင့္ ရွင္သန္လိုသူမဟုတ္။ ဘ၀သည္ ဘ၀ အခ်စ္သည္ အခ်စ္။
ထို႕ေၾကာင့္ ဘ၀ထဲတြင္ ကြ်န္မနွစ္ေမ်ာ ေပ်ာ္၀င္ခဲ႕သည္။ ထုိအေတာအတြင္း စစ္မွန္ေသာ ႏွလံုးသားတစ္စံု ႏွင့္ေတြ႕ေသာအခါ ကြ်န္မေမွ်ာ္လင့္ခဲ႕ေသာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းလွသည့္ မိသားစုဘ၀ေလးကို အစပ်ဳိးဖို႕ ၿဖစ္လာခဲ႕ သည္။ ကြ်န္မသည္ မၾကာခင္အခ်စ္စစ္တစ္ခု၏ရင္ခြင္သုိ႕ ခို၀င္နားရေပေတာ႕မည္။ ကြ်န္မေပ်ာ္ပါသည္။ ကိုယ္တိုင္ ဆံုးၿဖတ္ခဲ႕သည္ပဲ။ ေရြးခ်ယ္ခဲ႕သည့္ လမ္းသည္ မွားသည္ဟု နည္းနည္းေလးမွ သံသယမၿဖစ္မိ။ ကြ်န္မယံုၾကည္မိ သည္ ဒီတစ္ေခါက္ အခ်စ္၏ ရင္ခြင္သည္ ကြ်န္မ၏ ဘ၀တြင္ဆံုခဲ႕ဖူးသမ်ွ အခ်စ္တို႕တြင္ အေအးမွ်ဆံုးၿဖစ္သည္။
“ေႏြး ..ေႏြး မဟုတ္လား”
လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေခၚသံေၾကာင့္ ကြ်န္မလွည့္ၾကည့္မိသည္။ တစ္ခ်ိန္က ပ်ံသန္း ထြက္ခြာ သြားေလသူပဲ ။ သူအရင္လိုပါပဲ ဘာမွ မေၿပာင္းလဲေသးဘူး။ သူ႕အၿပံဳးေတြခ်ဳိတုန္း။ သူ႕စကားေတြ သာယာေနတုန္း။ သံသယၿဖစ္မိတာ တစ္ခုပဲ သူ႕မ်က္လံုး။ အရင္လိုေရာင္ေၿပးေတြသိပ္ၿပီးမေတြ႕ရ။ တည္ၿငိမ္မႈ ေလးနက္မႈတို႕ကို ေတြ႕လိုက္ရသလိုပင္။
“ကိုယ္ ေႏြးကို လိုက္ရွာေနတာ။ ၾကာၿပီ။ အရင္အိမ္ကို လိုက္သြားေသးတယ္။ ေၿပာင္းသြားၿပီဆိုလို႕”
အသိအမွတ္ၿပဳသည္ဆိုယံုမွ် ေခါင္းညိမ္႕ၿပီး ၿပံဳးၿပလိုက္မိသည္။ စိတ္သည္ အရင္လိုသူႏွင့္ေတြ႕ေသာ အခါကဲ႕ သို႕ ၿမဴးမေန။ လႈပ္ရွားမေန။ အရာရာသည္ ေအးေဆးၿငိမ္သက္။ ကိုယ္႕စိတ္ထဲသူသည္ သူစိမ္းၿပင္ၿပင္။ ဒီေတာ႕မွ ခံစားမိသည္။ ေၾသာ္.. ငါမက်က္ေသးဘူးထင္သည့္ အခ်စ္ဒဏ္ရာသည္ အရွင္းေပ်ာက္ကင္းခဲ႕ၿပီပဲလို႕။
“ကိုယ္ ေႏြးအနားကေန အေ၀းကို ထြက္မသြားသင့္ဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္႕ခံစားခ်က္ကို မေ၀ခြဲနိုင္ခဲ႕တာ”
သူ႕မ်က္၀န္းတို႕သည္ အားရ၀မ္းသာမႈတို႕ၿဖင့္ ရႊန္းစိုေနသေလာက္ ကြ်န္မ၏ မ်က္၀န္းတို႕သည္ သူ႕ထံတြင္မရွိ။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုသာ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တမိေနသည္။ သုိ႕ေသာ္ သူလိမ္ညာေနသည္ဟု ကြ်န္မမထင္ပါ။
“ေႏြး ေစာင့္ေနရတာ ၾကာၿပီလား။ ေဆာရီးကြာ ေမာင္ ေနာက္က်သြားတယ္”
ကြ်န္မႏွစ္လိုစြာၿပံဳးလိုက္မိသည္။ ခုမွပင္ ကြ်န္မ၏ အၿပံဳးသည္ အလြန္ေတာက္ပသြား၏။ ၿပီးလွမ္းလာသည့္ ေမာင့္ကို လက္ကမ္းၾကိဳလိုက္ရင္း ေမာင့္လက္ေမာင္းကိုတြဲထားလိုက္မိသည္။ သူသည္ ကြ်န္မကို နားမလည္ႏိုင္ေသာ မ်က္၀န္းတို႕ၿဖင့္ၾကည့္၏။
“ေမာင္ .ဒါကြ်န္မေၿပာၿပခဲ႕ဖူးတဲ႕ အရင္က ပ်ံသန္းသြားခဲ႕ဖူးတဲ႕သူေလ။ အမွတ္မထင္ေတြ႕ၾကတာ”
ေမာင္ ကၿပံဳးၿပီး ႏႈတ္ဆက္၏။ သူ၏ မ်က္၀န္းထဲတြင္ ရုတ္တရက္ မ်က္ရည္တို႕၀ဲသြားသကဲ႕သို႕ ရွိ၏။
“၀မ္းသာပါတယ္ ေႏြး။ ငါ..ငါ..သြားေတာ႕မယ္။ ”
“အိုေက ..ဘိုင္”
သူႏွင့္ကြ်န္မ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္တုန္းက သူႏႈတ္ဆက္သြားသည့္ ပံုစံမ်ဳိး ကြ်န္မသည္ သူ႕ကို ၿပန္လည္ႏွႈတ္ဆက္လိုက္ သည္။ သူရုတ္တရက္ မွင္သက္သြားသည္။ ၿပီးမွ မွတ္မိသြားသလိုႏွင့္
“ဘိုင္ ေႏြး” ဟု စကားမဆံုးေသး သူေၿခလွမ္းက်ဲၾကီးမ်ားၿဖင့္ ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာသြားသည္။
“ေႏြး ရယ္ သူ႕ပံုစံၾကည့္ အသိသာၾကီး ဘာလို႕ရံႈးေနတဲ႕သူကိုမွ မွတ္ၿပီလား လို႕ေမးၿပီး ရိုက္ခ်င္ ေနေသးတာတုန္း”
“ေမာင္. ေႏြး သူ႕ကို တစ္ကယ္႕ စိတ္ရင္းနဲ႕ အၿပီးအပိုင္နႈတ္ဆက္လိုက္တာပါ။”
ေမာင္ ကၿပံဳးေနရင္း
“ငလည္မေလး ကဲပါ ထားေတာ႕ . မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္စာ design ေရြးမလို႕ဆုိ . ခ်ိန္းထားၿပီး ေနာက္က်ေနၿပီ။”
“အိုေက”
ကြ်န္မ၏ ေၿပာင္စပ္စပ္ အိုေကေၾကာင့္ ေမာင္ အားရပါးရရယ္သည္။ ကြ်န္မလဲ ေမာင္နဲ႕အတူ လိုက္ၿပီး ရယ္ေမာမိသည္။ စိတ္သည္ခုမွ လြတ္ေၿမာက္သြားသူကဲ႕သိုု႕ပင္ ။ ပ်ံသန္းသြားသူအား ေလွာင္အိမ္ တံခါးဖြင့္ေပးအၿပီးမွာ ကြ်န္မ၏ စိတ္သည္ ေလွာင္အိမ္ထဲ ေရာက္ သြားခဲ႕သည္ကုိ ကိုယ္တိုင္မသိလိုက္။ တစ္ကယ္ေတာ႕ ဒီေန႕မွ ကြ်န္မသည္ ေလွာင္အိမ္ထဲမွ အၿပီးထြက္ ႏိုင္ခဲ႕ေသာသူတစ္ေယာက္ ၿဖစ္သည္။
ကဲ ..ရွင္တို႕ေရာ ဘယ္လုိထင္ၾကလဲ။ ကြ်န္မက အခ်စ္ကို ကိုးကြယ္သူတစ္ေယာက္ ၿဖစ္ခဲ႕ေပမယ္႔ အခ်ိန္ကာ လေတြ ေၿပာင္းေရႊ႕သြားတဲ႕အခါ ကြ်န္မရဲ႕ အခ်စ္ကလည္း ေၿပာင္းလဲသြားတယ္။ ပ်ံသန္းသြား သူကေတာ႕ အခ်စ္ကုိ အခ်စ္လို႕သိလိုက္တဲ႕အခ်ိ္န္မွာ သူ အခ်စ္ေနာက္ကိုလိုက္ခဲ႕တယ္။ ဒါေပမယ္႕
ေနာက္က်သြားၿပီ။ ကြ်န္မထင္ပါတယ္ သူလဲ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကြ်န္မလိုပဲ လြတ္ေၿမာက္ၿပီး ေလွာင္အိမ္ထဲကေန အၿပီးထြက္နိုင္မွာပါေနာ္။
-
----
Posted by ေဆြေလးမြန္
----
Posted by ေဆြေလးမြန္
----
Posted by ေဆြေလးမြန္
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment